Bazen kim, bazen kin olduğunu bilmiyorum aşkın ve bunu her seferinde kendime en yıldızlı cümlelerle anlatmaktan alıkoyamıyorum gecelerde. O gecelerin bildiği küçük sırlar, asırlar var sanki üzerimde ve kalabilmeler bu hecelerin sırtını tam da yaslamak istediği yerde. Ben orada yanan, ben orada sönen, ben arada ölen kaçıncı çocuğum diye susmuyorum azap. Çünkü en olmadık ithamlarında bile ayrılığın, aynı aksak havayı solumayı seviyorum. Bir de o arıza hâllerin girdabına adıyorum söyleyeceklerimi. Bu dem içinde ayakta ya da hayatta kalabilmem ne kadar mucize ise ben ona en güzel şiiri ısmarlıyorum.
Biraz ona, biraz buna, biraz sana, biraz bana, ama ötesinde hep bir yaz var, o en hazlarına içiyorum. Bu benim özrüm, benim çocukluğum, benim umutsuzluğum, kabul ederseniz buyurun…
Kadri Karahan
Comentarios